Mijn bijzondere kind, mijn kindje met speciale noden...
Ken je dat moment, dat iemand iets zegt en je een koude douche over heen krijgt, of zo voelt het toch. De grond die onder je wegzakt, is nóg zo'n een uitdrukking die hier wel van toepassing is... Daar komt dan plots waar je altijd al bang voor was, zomaar 'Bam!! In your face!'
'Mevrouw, jouw zoontje heeft het moeilijk in de klas, mogen we CLB laten komen observeren'
'Mevrouw, wij zouden hem graag doorverwijzen naar het kinderpsychiatrisch centrum voor een diagnose'
'Mevrouw, Bowen heeft het zwaar in de opvang, hij is hier graag maar heeft episodes van groot verdriet, kunnen we eens samenzitten?'
Het voelt alsof je het dak op je hoofd krijgt. Want ook al hadden wij een vermoeden, nu is het precies of er 'plots' écht iets mis is met hem.
Pas op, Bowen is een heel vrolijk manneke, hij is net 3 geworden, een echte avonturier, een knuffelbeest, en eigenzinnig... Eigenlijk merk je op het eerste zicht helemaal niets aan hem.
Mijn bijzondere kind: we hadden al een vermoeden
Misschien is dit iets wat jij, als moeder van een bijzonder kind, ook wel herkent: er IS iets, maar je kan er de vinger niet op leggen. Bij mijn zoontje was dat al heel vroeg duidelijk.
Zijn verhaal begint wanneer hij nog in mijn buik zat. Ik was hoogzwanger toen mijn moeder kwam te overlijden, geheel onverwachts. Gewoon ineens de politie aan de deur, 3 weken voor ik uitgeteld was: 'mevrouw, wij hebben slecht nieuws voor u, uw moeder is helaas overleden' ... Ik krijg het tegenwoordig al koud bij het woord 'mevrouw' alleen al!
Maar soit, de rollercoaster begon, verscheurd tussen verdriet en wanhoop, want we hadden zooooo naar dit kind uitgekeken, onze 2e fertiliteitsbaby. En nu kon ik noch fatsoenlijk rouwen, noch op mijn blauwe wolk zitten. Daarbovenop de angst dat ons ventje iets zou overhouden van mijn grote verdriet. Hoe vaak mensen die angst hebben weggelachen! Maar zelfs in mijn buik protesteerde hij al hevig tegen de emoties, ik dacht bij momenten dat ik zomaar ging openscheuren bij de begrafenisondernemer.
De 'instanties' geven mij ondertussen wel gelijk dat het er iets voor tussen kan zitten. Wat mij ook gewoon logisch lijkt, een teveel aan stresshormoon, een voorbeeld van omgaan met gevoelens die op dat moment voor mij wel heel reëel waren maar die niet de dagelijkse verdrietjes vertegenwoordigen (gelukkig maar ook!).
Mijn bijzondere kind: Bowen denkt daar anders over
Zijn emoties zijn niet zoals die van ons. Als baby kon ik eerst heel moeilijk hoogte van hem krijgen. Bij mijn dochter Manon wist ik bijvoorbeeld na 1 dag al waarom ze huilde: een vuile pamper, honger of aandacht.
Bij Bowen bleef me dat heel lang onduidelijk. Lag het aan hem of aan de situatie, vroeg ik me vaak af.
Ik kreeg tot hij een jaar of 2 was precies niet echt 'connectie' met hem, heel moeilijk uit te leggen. Hij reageerde vaak niet op zijn naam, kon zich moeilijk inleven in anderen, speelde vaak in zijn eigen wereldje,... Ik herinnner mij een moment dat ik alleen met hem was en ik struikelde over een stuk speelgoed. Ik viel ontzettend hard op grond en kon niet meer recht, kermend en huilend van de pijn. Bowen stond op een metertje afstand en keek zelfs niet op... Heb je dat ook wel eens? Dat je gewoon voélt dat er iets niet in de haak is?
Op dat moment werd ik écht ongerust en sprak dat ook uit op de eerstvolgende baby consultatie. Weer werd mijn bezorgdheid weggewuifd.
Mijn bijzondere kind: Emotie in het kwadraat
Gelukkig merken we wel vooruitgang bij hem. Ondertussen heeft hij leren 'luisteren' en hebben we een normale connectie. Een tijdlang hebben we gedacht dat hij extreem koppig was, omdat hij echt door het lint kan gaan als de dingen niet lopen zoals hij verwacht.
Ondertussen weten we beter. Wanneer het niet loopt zoals hij het in zijn hoofd had, dan is hij echt oprecht verdrietig... En dat verdriet is vaak helemaal buiten proportie, zeker wanneer hij overprikkeld is, na een drukke schooldag, of op school of in de opvang met veel kindjes.
Wanneer we nee zeggen voor een snoepje, wanneer hij vergeet zijn schoenen uit te doen en we roepen hem terug, wanneer hij op school of opvang een autootje ziet en een ander kindje is hem voor... het zijn allemaal scenario's voor drama.
Heel vermoeiend maar ik besef steeds meer dat hij het niet kan helpen, zo heeft hij in mijn buik meegekregen hoe onverwachte en verdrietige situaties werken.
Mijn bijzondere kind: Oplossingen en hulpmiddelen
Een diagnose, daar zijn we nog lang niet aan toe. De wachtlijsten voor hulp zijn laaaaaang! Maar ondertussen zoeken we samen met de school, het clb en de opvang wel naar middelen en manieren om het makkelijker te maken.
1. Overprikkeling herkennen
Stip op nummer 1 is het herkennen van overprikkeling en vooral het drama vóór zijn. Thuis is dit niet zo van tel, maar op school en de opvang zijn dit wel de meest tricky momenten. Wanneer we die momenten beter leren herkennen, kunnen we Bowen op tijd even apart
nemen om hem een rustig momentje te gunnen.
2. Essentiële olie
Thuis ondersteun ik hem nu heel erg met essentiële olie. Hij heeft zijn eigen rollertje met white angelica, frankincense en stressaway. Wanneer hij hier over zijn toeren gaat, halen we het meteen boven, rollen in zijn hals, op zijn slapen en achter in zijn nek kort aan de hersenstam. Op een goeie 5 à 10 minuutjes voel je de spanning uit zijn kleine lijfje trekken.
Wanneer we weten dat er een druk moment aankomt, laat ik een druppeltje frankincense op zijn kruin vallen. Het beschermt hem tegen al teveel prikkels. Een tip die ik onlangs kreeg voor kindjes met 'tantrums', is hyssop olie.
Na school gaat er ook steevast stressaway in de diffuser. Eentje die ik sowieso elke mama kan aanraden, want hoe druk zijn kindjes na school?! 😅
Ook voor mezelf gebruik ik oliën ter ondersteuning, want een kind met speciale noden, gaat niet in je koude kleren zitten. Ik denk dat je dat wel kan beamen. Ik ondersteun mezelf met peace&calming en stressaway. Naarmate de moeilijke periode van rouw en blijdschap er weer aankomt, in de weken voor zijn verjaardag, hou ik me ook vaak vast aan de oliën Acceptance en Joy, om de sfeer wat te verlichten.
Wil je meer weten over de oliën en hoe ik ze hier in huis nog inzet, kijk dan mijn gratis webinar 'Essentiële Olie'
3. Kordaat en consequent zijn
Het is heel belangrijk om kordaat te zijn. Hoewel het heel erg mijn hart breekt als hij zo'n episode krijgt, is het echt zaak van bij mijn eerste gedacht te blijven. Zeg ik 'nee' tegen een koekje, dan moet het ook nee blijven. Hij geraakt dan overstuur, maar ik neem hem vast en troost hem en praat met hem. Dat is voor hem de makkelijkste weg om te leren omgaan met zijn emoties. En ik merk dat het steeds beter wordt.
4. Verzwaringsdeken
Het verzwaringsdeken is mij al vaker aangeraden door mama's met een bijzonder kind. Maar als ik ga opzoeken, is het eigenlijk een deken dat vooral kindjes helpt met inslapen en doorslapen, iets waar mijn zoon tot nu toe geen last van heeft... Misschien moet ik mij daar wel eens wat meer in verdiepen, of het gewoon proberen. Misschien geraakt hij overdag wel minder snel overprikkeld wanneer zijn nóg nachtrust beter is?
Mijn bijzondere kind: Samen komen we er wel
Tegenwoordig als hij 'nee' hoort, of 'mag niet', zijn zijn eerste woorden meteen 'mama, knuffel...' en komt hij met open armen op mij afgelopen. Het is een begin. De drama-episodes lijken korter te worden, maar ik ga alsnog blij zijn als we wat meer tools in handen krijgen in de toekomst. Wanneer we terecht kunnen bij het KPC (kinderpsychiatrisch centrum) is nog maar de vraag, maar over een paar weken slaan we de handen in elkaar met iedereen die op dit moment dagelijks met mijn zoon moet omgaan.
Ik ben er ergens diep vanbinnen van overtuigd dat hij er vroeg of laat gaat 'uitgroeien', maar wat de toekomst ook brengt: ik zie hem doodgraag, mijn bijzondere kind!
Ben jij ook mama van een bijzonder kind? Wat is jouw verhaal? Is er al een diagnose of nog niet? Hoe ga jij ermee om? Hoe gaan de andere kinderen ermee om? (mijn dochter is het geduld zelve als het om haar broertje gaat 🥰)
Vertel het mij hier beneden in de reacties, ik ben heel benieuwd naar de ervaring van andere mama's aangezien wij nog aan het begin van onze reis staan.
